Bu bölümdeki el elin eşeğini türkü çağırarak arar ile ilgili kompozisyon metnini inceleyip fikir edinebilirsiniz.
İnsanlar gerçek hayatta kendi sorunlarını çözmek için kendileri uğraşmak zorundadır. Başkaları sizin yaşadığınız sorunları pek de kafaya takmaz. Belki ilgileniyor gibi görünebilirler ama gerçekte sizin bu zor durumunuz onları etkilemez. Mesela kötü bir şey yaşamış olabilirsiniz. Bir yakınınızı kaybedebilirsiniz. Yahut da bir durumdan ötürü canınız sıkkın olabilir. Başkaları bunu kendine dert etmez, gülüp eğlenmeye devam eder. Çünkü onların tuzu kurudur, kafaları rahattır.
Samimi olduğunuz insanlar bile sizin derdinizle dertlenmediğini görünce anlarsınız ki sizin için sıkıntı olan bir şey kimseyi ilgilendirmiyormuş. Herkes kendi keyfinin peşinde yaşıyormuş. B durum herkes için de geçerlidir. Yani biz de başkalarının yaşadığı zorluklara, sıkıntılara, çektiği acı ve hastalıklar duyarsız kalıyoruz. Demek ki tırnağın varsa başını kaşı prensibi bütün insanları kapsayan evrensel bir ifadedir. Demek ki aslında bir araya gelip, yemek yiyip, çay içip eğlendiğimiz insanların samimiyeti sadece orada kalıyormuş. Demek ki herkes kendi başının çaresine bakmalıymış.
Sonuç olarak her ne kadar birçok insanla yakınlığımız olsa da aslında herkes birbirine bir o kadar uzaktır. Belki bazı iyi niyetli kişiler çıkıp size sorununuzu çözmek için destek olmak ister. Ama bu da bir yere kadardır. Kendi evine gittikten sonra onlar da sizi ve başınızdaki problemi unutur gider. Dolayısıyla kişinin yaşadığı bir sorun en çok onu etkiler. Başkası için bu sorun önemsiz görünebilir. Onu ilgilendirmediği ve ona zararı olmadığı için çok da tınlamaz.